Ο Τζόσεφ Πιλάτες δημιούργησε και ανάπτυξε τη μορφή εξάσκησης νου-σώματος που λέγεται σήμερα Πιλάτες (Pilates).
Ο Τζόσεφ Χ. Πιλάτες γεννήθηκε κοντά στο Ντύσσελντορφ της Γερμανίας το 1880 όπου από μικρός είχε προβλήματα υγείας. Ήταν ευαίσθητος στο άσθμα και τη ραχίτιδα, φιλάσθενος και αδύνατος. Αυτά δημιουργήσανε μια φλογερή επιθυμία που οδήγησε τον Πιλάτες να ξεπεράσει τις σωματικές του αδυναμίες.
Σε ηλικία 14 ετών η μανία του Πιλάτες με την φυσική εξάσκηση είχε φτάσει στο αποκορύφωμα της. Διάβαζε και μελετούσε βιβλία ανατομίας, ανατολικές φιλοσοφίες εκγύμνασης, και αρχαίες ελληνικές τεχνικές. Επίσης ασχολήθηκε με πολλά σπορ όπως η πυγμαχία, οι καταδύσεις, και το σκι. Μελέτησε πολύ προσεχτικά την κίνηση των ζωών, κυρίως τη χάρη και ευλυγισία της γάτας. Έγινε πολύ καλός γυμναστής και αγάπησε τις πολεμικές τέχνες. Το αποτέλεσμα ήταν μια πολύ καλή φυσική δομή, και του ζητήθηκε να ποζάρει σαν μοντέλο για μερικά ανατομικά περιοδικά.
Στις αρχές του 1900 ο Τζόσεφ Πιλάτες άρχισε να μελετάει και να δημιουργεί το δικό του σύστημα ασκήσεων, επινοημένο από δυτικές και ανατολικές φιλοσοφίες ασκήσεων. Ονόμασε την τεχνική αυτής ως «Contrology»΄ή «The Art of Control». Δηλαδή πως ο νους θα πετύχει τον απόλυτο έλεγχο του σώματος με απώτερο σκοπό την ορθή και αποτελεσματική άσκηση.
Ο Πιλάτες αναφέρονταν συχνά στην σωφροσύνη των αρχαίων Ελλήνων και πιο συγκεκριμένα στο γνωμικό «νοῦς ὑγιής ἐν σώματι ὑγιεῖ»
Ο στόχος του ήταν να δημιουργήσει ένα σύστημα που θα μπορούσε να ισορροπήσει και να δυναμώσει το σώμα, να μειώσει το στρες και να βελτιώσει την ψυχολογία και την αισθητική εμφάνιση ώστε να ανακουφίσει το άγχος τις γρήγορης καθημερινότητας μας. Και αυτό ακριβώς κατάφερε.
Το 1918, ως αιχμάλωτος πόλεμου του Πρώτου Παγκόσμιου Πόλεμου, έβαλε τους συγκρατούμενους του να ασκούνται κάτω από την καθοδήγηση του. Όταν χιλιάδες σκοτωθήκανε από τη μαζική επιδημία γρίπης, το στρατόπεδο συγκέντρωσης του Πιλάτες επιβίωσε. Προφανώς από τις προσπάθειες και τη στήριξη του Πιλάτες που βοήθησε τους στρατιώτες να γυμναστούν, και να βελτιώσουν τη γενική κατάσταση της υγείας τους. Σαν αποτέλεσμα βελτιώθηκε το ανοσοποιητικό τους σύστημα και επέζησαν.
Υπηρέτησε ως νοσοκόμος βοηθώντας πολλούς από τους τραυματίες πολέμου. Τότε άρχισε να εργάζεται με ανάπηρους ασθενείς. Ο Πιλάτες επινόησε και κατασκεύασε ειδικό εξοπλισμό, δένοντας σχοινιά και ελατήρια πάνω από τα κρεβάτια των ασθενών του για να τους διατηρήσει σε κίνηση. Η εντολή του Πιλάτες ήταν για ασκήσεις με βάση τα ελατήρια (τα πρότυπα των μηχανημάτων που θα δημιουργούσε αργότερα). Ο εξοπλισμός αυτός, προσφέροντας μια ελαφρά αντίσταση, βοηθούσε τους ασθενείς που ήταν ανάπηροι λόγο τραυματισμών να δυναμώσουν. Οι γιατροί παρατήρησαν και σύντομα διαπίστωσαν ότι η ανάρρωση των ασθενών ήταν πολύ πιο γρήγορη σε σχέση με ασθενείς που δεν χρησιμοποιούσαν τη μέθοδο του Πιλάτες.
Μετά το πόλεμο είχε εντολή από το Γερμανικό κράτος να εκπαιδεύσει το καινούριο στρατό της Γερμανίας. Ο Πιλάτες αρνήθηκε και εγκατέλειψε την Ευρώπη για να μεταναστεύσει στην Αμερική.
Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, με προορισμό τη Νέα Υόρκη, γνώρισε τη μέλλουσα γυναίκα του. Η Κλάρα, μια νοσοκόμα, ήταν μια γυναίκα με τη οποία μοιράσθηκαν τον ίδιο πάθος για υγεία και τη γυμναστική.
Το 1926 άνοιξαν το πρώτο Στούντιο Πιλάτες στον ίδιο χώρο με το NewYork City Ballet. Σύντομα η κοινότητα των χορευτών μαζεύονταν στο στούντιο του Πιλάτες για μαθήματα. Ανάμεσα στα πλεονεκτήματα που διέκριναν οι χορευτές στη μέθοδο του Πιλάτες ήταν η ευθυγράμμιση και η χαριτωμένη κίνηση, και επίσης ένα γερό, τονισμένο σώμα χωρίς ογκώδεις περιοχές. Ανάμεσα σε αυτούς ήταν οι πολύ γνωστοί χορευτές/χορογράφοι ο Τζορτζ Μπάλαντσαιν και η Μάρθα Γκράχαμ. Έλεγαν ότι ο Πιλάτες ήταν «Η διάνοια του σώματος».
Στη δεκαετία του ’40 το στούντιο του Τζο ήταν πολύ δημοφιλές. Ανάμεσα στους πελάτες του ήταν ηθοποιοί, τραγουδιστές, και εύποροι άντρες και γυναίκες που χρωστούσαν το σμιλεμένο σώμα τους στη μέθοδο του Πιλάτες. Η λεπτή μέση και η τέλεια στάση ήταν αποτελέσματα της δύναμης του νου που ελέγχει το σώμα.